*Haize Gorriak
«Lehenak izan ginen. Erresuma Batua, Kanada eta Australia ez dira azkenak izango. Elkarrekin, israeldarrak eta palestinarrak elkarrekin bakean bizi ahal izango diren bi estatu ezartzeagatik», adierazi zuen duela gutxi Pedro Sanchez Espainiako presidenteak X sare sozialean, Palestinaren aldeko «nazioarteko aintzatespenen» olatua ospatuz, Israelen hainbat hamarkadatako okupazioaren ondoren.
Hala ere, baieztapen hori faltsua da; izan ere, duela 37 urte, Palestina Askatzeko Erakundeak 1988ko azaroaren 15ean Palestinako Estatuaren independentzia aldarrikatu eta egun gutxira, Sobietar Batasuna (SESB), Alemaniako Errepublika Demokratikoa (AED) eta Kuba, bloke sozialistako beste herrialde batzuen artean, izan ziren Palestina estatu gisa formalki onartu zuten lehen potentzietako batzuk.
Kubak azaroaren 16an aitortu zuen Palestina, AEDk azaroaren 18an, eta SESBk azaroaren 19an, bloke sozialistako herrialdeek kausa palestinarrarekin eta deskolonizazioarekin zuten konpromisoa islatuz. Aste batzuk barru, 78 estatuk baino gehiagok, batez ere bloke sozialistakoak, Asiak eta Afrikak, Palestina aintzatetsi zuten, benetako eragin diplomatikoa izan zuen ekitaldi politiko batean, erresistentzia palestinarrari babes politiko eta materiala emanez.
Aldiz, Erresuma Batua, Kanada, Australia eta beste herrialde batzuk gidatzen dituzten egungo aintzatespenak Zisjordaniaren kolonizazioan gauzatutako egitateen politikako hamarkaden ondoren datoz, 2023ko urriaren 7ra arte mendebaldeko potentziek aintzat hartu ez zuten prozesua. Beraz, gaur egungo errealitatea da ez dagoela entitate sionistak okupatu gabeko lurralderik aitortzeko. Tokian tokiko gertaerak Palestina historiko osoaren gaineko Israelen kontrol irmoaren mende daude oraindik ere, eta «nazioarteko komunitatea» deiturikoa «irtenbide justuen» eskaera hutsen eta genozidioa esplizituki babestearen artean dago.
Herrialde sozialisten aitorpena berehalako keinu bat izan zen bitartean, politika argi eta konprometitu bati lotua, gaur egun erantzun berantiar honek mendebaldeko potentziek beren irudia eta historiako genozidiorik telebistatuenaren konplizitatea garbitzeko duten interesa erakusten du, erretorika diplomatikoa eta adierazpenen ugaritzea gorabehera.
