*MPR21 (mpr21.info)
Inperialistek amore eman dute Ukrainan, non errusiar armadak NATOrekiko nagusitasun handia erakutsi duen. Orain jakin behar da Errusia gai den berdin estutzeko irekita dituen gainerako fronteetan, Saheletik hasita, Siriatik jarraituz eta Georgian amaituz.
Gai ote da Errusia fronte horietan guztietan eusteko?
Kaukaso da Errusiak kontzesiorik egin ezin duen bigarren muga. Inperialistek porrot egin dute, hauteskundeak onak izan direlako, eta gaiztoengatik saiatzen ari dira, kaleko ezegonkortasunagatik. Europar Batasuna kolpera igaro da argi eta garbi, indarkeriazko adierazpenak finantzatuz, eta gizarte-krisi larrian amaitu dute.
Mendebaldeak herrialdeko gobernu legitimoa kentzeko eta NATO Kaukason ezartzeko asmoa du, 2014an Ukrainan gertatu zen bezala. Tbilisik gerra zibil baten eszenatokia dirudi. Manifestariek poliziari eraso egin diote eta eraikin publikoak suntsitzen saiatu dira «Georgiar Ametsa» alderdiaren politiken aurka protesta egiteko. Alderdi horrek Parlamentuko hauteskundeak irabazi zituen eta erreforma politiko batzuk ezarri zituen.
«Georgiar Ametsa» ri «errusiazalea» izatea leporatzen diote, ez baita sartzen Europar Batasunak ezarri nahi dituen kanonetan. Bereziki, gobernu berriak murrizketak ezarri dizkie atzerriko GKEei, 2028ra arte Europar Batasunarekin bat egiteko negoziazioak izoztu ditu eta ez du bat egin Errusiaren aurkako zigorrekin
Iaz «NATOk Georgiaren helmuga bera gordetzen dio Ukrainari» izenburua jarri genion, eta orain horri buelta eman behar zaio, ondorio berarekin, bi herrialdeek Errusiarekin muga partekatzen dutelako eta NATOrentzat eta Europar Batasunarentzat plataforma ezin hobea direlako.
Georgia interesatzen zaie, mugako izaeraz gain, Errusiarekin gerran egon delako iraganean. 2003ko azaroan, Georgiak lehen «kolore-iraultzetako» bat bizi izan zuen, arrosena. Kolpearen ondoren, gobernura iritsi zen Mijail Saakashvili, 2008an Errusiarekin gerran hasi zena Hego Osetian, errusiar armadak okupatu zuena, baita Abkhazia ere, Georgiatik independizatu nahi duten bi eskualde. Gero Saakashvili Odesako gobernadore izendatu zuten, hau da, Georgian kargu publiko bat betetzetik Ukrainan beste bat betetzera pasa zen.
Iaz, NATOk Tbilisi presionatu zuen Abkhazian eta Hego Osetian gerrara itzul zedin «birkonkistatzeko», eta horrek beste fronte bat irekiko zuen Errusiarentzat.
Mendebaldearen presioak gorabehera, iazko udan Georgiako Parlamentuak saihestu egin zuen Ukrainaren kontraerasoarekin bat egin behar zuen abentura militar batean sartzea. Georgiako oposizio politikoa babesten duten presio-talde inperialistek ez diote barkatu.
Georgiaren garrantzi estrategikoa indartu egin da Mendebaldeak Armenian arrakasta lortu ondoren. Kaukason jokatu behar zuten beste aukera bat zen.
Orain kaleak mendebaldeko inteligentzia zerbitzuetarako lanean ari diren manifestariz bete dira. Ukrainako eta NATOko banderak eta ikurrak ohikoak dira mobilizazioetan, baita nazien ereserkiak eta ukrainarren abestiak ere.
Kolpisten buruzagi nagusia herrialdeko presidentea da, Salome Zurabishvili, Frantziak Tbilisin zuen enbaxadore ohia. Georgiar nazionalitatea 2003an lortu zuen, Arrosen Iraultzaren ondoren. Orain Zurabishvilik, Venezuelako oposizioak bezala, uko egin dio hauteskundeen emaitzak onartzeari, Bruselarentzat pitxer hotz bat izan baitziren.
Amets Georgianok bozen erdia baino gehiago lortu zuen. Bidzina Ivanishvilik sortu zuen mugimendua 2012an, eta bere herrialdea Europar Batasunari atxikitzearen aldekoa da.
Hala ere, oposizioaren ustez, Moskuri sabotajea egitea eta jokoa egitea leporatzen diote. Bereziki, joan den maiatzean lege bat onartu zenetik, beren funtsen % 14 baino gehiago «kanpoko ongile» gisa jasotzen dituzten GKEek eta komunikabideek beren burua atzerriko agente gisa izendatzea eskatzen duena. Europar Batasunak Troiako zaldi horietako batzuk laguntzen ditu «Europako balioak» sustatzeko.
Bruselaren errepresaliak berehala iritsi ziren: ekainean Europako Kontseiluak herrialde hautagaiaren estatusa bertan behera utzi zuen, sei hilabete lehenago Georgiari emandakoa.
