*Strategic Culture Foundation (strategic-culture.org)
AEBetako eta NATOko arma-industriek 400.000 milioi dolarreko salmenta errekorra lortu dute Errusiarekin izandako botere-gerrari esker
Mendebaldeko armagileak xanpainari kortxoa kentzen ari dira salmenta errekorretan, eta iaz 400.000 milioi dolarreko diru-sarrerak izan zituzten. Komunikabideen txostenen arabera, datorren urtearen amaieran zifra errekor hori gainditu egingo da beste 50.000 milioi dolarrekin.
Ukrainak odol-bainu baten antza izan dezake, baina, itxuraz, mendebaldeko korporazio militarrak irabazi eta inbertsio oparoetan ari dira igeri egiten balore-merkatuan.
Irabazizko negozio berri honen zatirik handiena NATOk Errusiaren aurka Ukrainan duen botere gerratik dator, bere bigarren urte inguruan. Mendebaldearen edo Kieveko erregimenaren ahalegin diplomatikoaren zantzurik ez dago odol-isuria amaitzeko.
Ukrainako finantza-sarraskia egiten duten onuradun korporatibo nagusiak enpresa estatubatuarrak dira. Lockheed Martin, Boeing eta RTX (lehen Raytheon) bezalako erraldoiak dituzte, baina NATOko beste herrialde batzuetako armagileek ere irabazi zorabiagarriak dituzte: BAE Erresuma Batuan, Airbus Frantzian, Holandan eta Espainian, Leonardo Italian eta Rheinmetall Alemanian.
Aste honetan, Bidenek beste 24 mila milioi eskatu zituen Ukrainarako zergadun estatubatuarren laguntza finantzatuan. Zaila da NATOko herrialdeen diru-fluxuaren jarraipena egitea Kieven erregimen nazia sendotzeko. Badirudi NATOko agintariek ere ez dituztela zifra zehatzak ezagutzen, eta hori da funts-banaketa handiarekin ezinbestean lotuta dagoen ustelkeria neurrigabea. Baina AEBk eta NATOk Ukrainari emandako laguntza osoaren kalkuluak 150 mila milioi dolar eta 200 mila milioi dolar artekoak dira azken urtean.
Ikusten ari garena iruzur ausart bat da, zeinaren bidez AEBetako eta Europako publikoa bere zergadunen dirua arma-enpresen kutxetara bideratzen laguntzen ari den. Eta ez dago aukera demokratikorik. Egitate burutua da. Edo, bestela esanda, estortsio bat da.
Jakina, iruzur handi horren zati bat Kieveko erregimenaren barne-zirkuluarentzako finantza-murrizketa handiak dira, Zelensky presidente txotxongiloa eta Aleksy Reznikov defentsa-buru lotsagabea barne. Kalkuluen arabera, gutxienez 400 milioi dolar txertatu dituzte Ukrainara doazen arma-bazarreko erregimeneko kide nagusiek. Reznikov harro agertu da bere herrialdeak NATOren armamenturako proba-eremu gisa balio duelako.
Duela ia mende bat, Smedley D Butler AEBetako Marinesen Gorputzeko jeneral ohiak «gerra negozio bat da» esaldia argitaratu zuen ‘War is a Racket’ bere liburu klasikoaren izenburu gisa.
Butlerren kritika Ukrainako gatazkak erakusten duen bezain garrantzitsua da gaur egun, agian gehiago.
Mendebaldeko hedabideen txostenek gero eta gehiago onartzen dute, baina herabeki, gerra hondamendia dela Kieveko erregimenarentzat eta, hedaduraz, NATOko potentzientzat. Ukrainako indarren artean 400.000 hildako izan daitezke otsailean gatazka piztu zenetik. Espero zen Ukrainako kontraerasoa, ekainaren hasieran abiarazia, ez da lurralde-irabazietan suertatu, nahiz eta NATOren arma-hornidura, entrenamendu eta laguntza logistiko erraldoia izan.
Aste honetako ‘Washington Post’ egunkarian argitaratutako txosten baten arabera, ukrainar gehienak etsita daude gerra gogorragatik eta baja amaigabeengatik. Ez dute inolako zentzurik ikusten liskarren jarraipenean, NATOk babestutako indarrek ez baitzuten inolako aurrerapenik lortu ondo gotortutako errusiarren defentsa-lerroen aurka.
Hala ere, errealitate ilun horren aurrean, AEBetako eta Europako funtzionarioek odolaren txorrotak irekitzen jarraitzen dute.
NATOko liderrak ikusten ditugu aste honetan, Andrzej Duda Poloniako presidentea kasu, Ukrainara arma gehiago bidaltzeko eskatzen, baita orain arteko porrot militarra onartzen duenean ere.
Zelenskyk eta bere lagunek ere, espero zen bezala, arma gehiago eskatzen dituzte NATOtik, eta harropuzkeriaz diote ez dutela inoiz negoziatuko Putin Errusiako presidentearekin. Pertsona batzuek nahi dute gatazka hau bere errusofobia irrazionalaren ondorioz jarraitzea eta, besterik gabe, bere onura pertsonalerako irabazi gehiegi duelako.
Non sartzen da demokrazia honetan? Ezta pentsatu ere. Inkesten arabera, estatubatuar gehienak Ukrainari laguntza militarra ematen jarraitzearen aurka daude. Arrazoi onak daude pentsatzeko europar herritar gehienak ere gerra odoltsu bat elikatzearen aurka daudela, non ukrainar gorpuak pilatzen jarraitzen duten. Gainera, gatazka honen betikotzeak arrisku eskandalagarria du, kontroletik irten eta AEB eta Errusiaren arteko erabateko gerra bihurtzeko, munduko potentzia nuklear handienak baitira.
Indarkeria eta heriotzarekiko espekulazio izugarriaren atzean mendebaldeko nazioetan pobreziak eta gabeziek eragindako krisi sozial eta ekonomiko gero eta handiagoak daude. Iaz suizidio kopuru errekorra erregistratu zen AEBetan, 49.000 pertsona inguru, gero eta larritasun material eta psikologiko handiagoak eraginda. Beren gizarteetan oinarrizko giza premia handiak zeuden arren, eliteko mendebaldeko liderrek Errusiaren aurkako botere-gerra sustatzea lehenetsi zuten. Bidenek aste honetan soilik eskatu duen Ukrainarentzako laguntzak bere administrazioa AEBko Ozeano Bareko Hawaii estatuari eta uda honetan basoko ekaitzek eta suteek suntsitutako Estatu Batuetako beste estatu batzuei laguntzeko bideratzen ari dena gainditzen du.
Are arbuiagarriagoa dena, Ukrainako gatazka ekidin zitekeen mendebaldeko estatuek Errusiarekin konpromisoa hartu izan balute NATOren hamarkadetako hedapenari eta AEBk armak kontrolatzeko itunetan gidatutako narriadurari buruzko segurtasun geoestrategikoko kezkak konpontzeko. Diplomaziari lehentasuna emanez gero, gatazka hau berehala amai daiteke oraindik.
Baina AEBk eta bere lekaio europarrek ez dute diplomaziarekiko interesik erakutsi. Intoxikatu egin dira beren narrazio propagandistiko zoroekin, «Ukraina Errusiaren erasotik defendatzeari» buruz. Mendebaldeko politikarien eta hedabideen arteko errusofobia hain bihurtu da endemikoa, non ezinezkoa dirudien zentzuzko edozein pentsamendu nagusitzea. Mendebaldeko hedabideek lotsagabe gaitzesten dute Kieveko erregimenaren izaera nazia erakusten duen edozein txosten, baita ustezko presidente judua ere, nazien holokaustoan II. Mundu Gerrako laguntzaile ukrainarrak goraipatzen dituena.
Zoritxarrez, halaber, Ukrainako gerraren irabazi astronomikoak oztopo nagusia dira edozein konponbide baketsurako. Mendebaldeko arma-korporazioak legegileen botoak eros ditzaketen presio-talde eraginkorrenen artean daude. Konplexu militar-industrialak (MIC) modu eraginkorrean kontrolatzen ditu mendebaldeko herrialdeetako gobernu-politika eta hedabideen narrazioak.
Smedley Butlerrek 1930eko hamarkadan eta gero Dwight Eisenhowerrek 1960ko hamarkadan ikusitako eragin negargarria are boteretsuagoa eta maltzurragoa da gaur egun. MICak askoz geruza eta dimentsio gehiago ditu orain. Eta hori AEBetan ez ezik, mendebaldeko ekonomia kapitalista guztietan ere aplikatzen da. Izan ere, ekonomia horiek gerrako ekonomiak dira, eta politika eta diskurtso publikoa menderatzen duten arma-enpresek zuzentzen dituzte, komunikabide korporatiboetako publizitatearen eta gogoeta-taldeen finantzaketaren bidez. Laburbilduz, mendebaldeko kapitalismoa babeslea eta gerrazalea da aldi berean.
Ukrainako odol-isurketaren eta suntsiketaren jarraipena makurkeria bat da. Baina, lotsagarriki, jarraituko du, bultzatzen duten mendebaldeko indarrek ez dutelako beste modurik ezagutzen. Hiltegi adiktibo batean sartuta daude, eta horrek erronka egiten die moraltasun, legezkotasun eta printzipio demokratiko guztiei.
Ez dirudi beste biderik dagoenik gerra hau amaitzeko, Errusia Kieveko erregimen nazia erabat desagerrarazten ikustea baino. NATOren kontraerasoak azkenean ahuldu eta huts egiten duenean, laster, Errusiak nazien erregimena zanpatu behar du behingoz. Mendebaldeko potentziak eta Kieveko beren gelatxoa ez dira gai, eta ez dute beste biderik merezi.
