Joan den igandean Nafarroako Allo herrian Donbassen hildako Alexis Castillo militante internazionalistaren hileta izan zen. Bertan Euskal Herria – Donbass Elkartasun Komiteko kideak izan giñen Zaragozako NATOren aurkako Plataformako lagunekin batera. Alexisen familia zuzena Allon bizi da eta horregaitik izan zen bere hileta herri honetan.
Hurrengo lerroetan Daniel Seixo-ren artikulua daukazue, Nueva Revolución (nuevarevolucion.es) webgunean argitaratuta joan den urriak 29. Bertan Alexis-en konpromezu politikoa azaltzen da.
——————————————————————————————
“Espainian mugimendu sozialetako aktibista nintzen, mugimendu antifaxistan parte hartzen nuen. Bidaiatzea erabaki nuen Donbass hiria egiten ari ziren erokeriatik babesteko, hau da, hiria bonbardatzea, autodeterminazio-erreferendum bat egiteagatik. Nire ikuspuntutik, ez dut estatu-kolpe kriminal bat babesten.”
Alexis Castillo
«Ez gaituzte zailtasunek larritzen, ez gaituzte bizitza osoan entzun ditugun oligarkiaren mehatxuek kikiltzen, ez dugu sinesten amore ematera eta duintasunik ez izatera deitutakoengan, ezta arerioaren txanponak onartzen dituzten judengan ere, moral horren gainean ez baita inoiz herrialde hoberik eraikiko, ez gizarte indartsuagorik, ez familia solidariorik.”
Alfonso Cano
Badira egun batean borrokatzen duten eta onak diren gizonak. Beste batzuek urtebete daramate borrokan eta hobeak dira. Badira urte askoan borrokatzen direnak, eta oso onak dira. Baina badira bizitza osoan borrokatzen dutenak: horiek dira ezinbestekoak.
Bertolt Brecht.
«Batez ere, munduko edozein tokitan edonoren aurka egindako edozein bidegabekeria sakonen sentitzeko gai izatea beti, iraultzaile baten ezaugarririk politena da .»
Ernesto «Che» Guevara
2014ko maiatzaren 1ean, langileen egunean, Odessa hiriko milaka biztanle hiri heroikoan zehar desfilatzen ari dira, nazioarteko langile-mugimenduarekin batera borroka nekaezineko egun bat ospatzeko. Aurten jendetzak eraman dituen kartelen artean, Ukrainan boterea deszentralizatuko duen Erreferenduma egitea, errusiar hizkuntza defendatzeko eskaerak, «Ez dira pasatuko» lelo antifaxista ezaguna eta hainbat gomendio jaso daitezke hiria defendatzeko nazismoaren itzalaren aurrean, Kievetik berpiztu eta etengabe aurrera egiten ari dena, Washingtonek eta Bruselak sustatu eta babestutako estatu kolpearen ondoren, Kremlinek antzinako sobietar errepublikan zuen eraginaren aurkako ariete politiko gisa.
Ibilbidea amaitzean, manifestariak Kulikovo Zelaian biltzen dira, eta kanpaleku inprobisatu batean egoten dira. Kanpamentu horretan, sinadurak biltzen dira beren etorkizun politikoa erabakitzeko aukera emango dien erreferendum bat egiteko, eta azken asteetan Ukrainako zerbitzu sekretuek atxilotutako ehunka burkideak aske uztea eskatzen da. Jazarpen politikoak eta lehen desagertuek ez dituzte Europako komunikabideen azalak betetzen, baina Odessan Stepan Banderaren ondarea gogoratzen dute oraindik, eta badakite haiengan dagoen arriskua aitortzen.
Zoritxarrez, ez dabiltza oker. Sobornaya plazatik, Ukrainako hainbat tokitatik etorritako milaka hooligans ultraeskuindar, herrialdearen batasuna defendatzeko ustezko martxa batera joaten dira. Egia esan, Ukrainako oligarkek, Kieveko kaleetan ultraeskuindar burugabeenen presioa eta jazarpena jasateaz nazkatuta, kriminal horiei bidea ematea erabaki dute, Odessa hirian duten indarkeria desager dezaten. Horrela, denbora baliotsua irabaziko dute, herrialdeko baliabideak zatitu eta NATOko herrialdeentzat oso gozoak diren kontratuetan zerbitzatutako pribatizazio mamitsuetan banatu ahal izateko. Ultranazionalismo ukrainarra Errusiaren aurka piztutako indarkerian zentratzen da, inperialismoak Ukrainarentzat subiranotasun zantzu oro txikitzen duen bitartean.
FC Chernomorets Odessako ultrek eta F.C. Metalist Járkovek, Pravy Sektor (Eskuineko Sektorea) talde faxistako kideekin batera, Lanaren Nazioarteko Eguna ospatzen ari ziren ezkerreko manifestarien aurka egin dute aurrera. Kalean, Ukrainako ereserkia entzuten da, errusieraz hitz egiten duten herritarren eta Vladimir Putin Errusiako presidentearen aurkako mehatxuekin nahasita. Jendetzaren artean, estatu-kolpean Kieven gertatu zen bezala, armaduraz eta suzko arma zuriz hornitutako gazteak agertzen hasi ziren. Barrikadak, molotov koktelak eta errusiazaleen aurkako indarkeria azkar zabaltzen dira hirian zehar.
Maidanen aurkako manifestariak indarrez bultzatu eta inguratu zituzten Maiatzaren 1eko manifestazioaren ondoren altxatu zuten kanpamentuaren inguruan. Kanpamentuari eraso egin diote eta su eman diote, ehunka manifestari errusiazaleak atzera egitera eta Odesako Sindikatuen Eskualdeko Federazioaren egoitzan babesa bilatzera behartuz. Armarik gabe eta babestu behar zituen poliziaren pasibotasunaren aurrean, ukrainarren aldeko manifestariek benetako pogromo bat hasi zuten hiriko sindikatuen etxean indarkeriaren babesa bilatu zutenen aurka. Pravy Sektor talde neonaziko kideek su armak jaurti dituzte eraikinaren kontra eta sute bat hasi dute molotov koktel ugari instalazioetara bota ondoren. Sua berehala zabaltzen da eraikinean, eta, ondorioz, bertan dauden askok beren burua hutsera bota behar izaten dute heriotza seguru batetik ihes egiten saiatzeko. Kalean, lintxatu, jipoitu eta askotan lurrean errematatzen dituzte, bizia salbatzeko inork esku hartu gabe. Femeneko aktibistak, mendebaldeko komunikabideak eta ustezko lider europazale ukrainarrak indarkeria-orgian parte hartzen ari dira, beren adierazpenetan jai-kutsuarekin. Gutxienez 40 pertsona hil dira eraikinaren barruan, suak harrapatuta, eta nekez kalkula daiteke kanpoan zenbat biktima eta zauritu dauden. Izan ere, indarkeriaren ondorioz, biktimek ezin dute laguntza medikoa jaso, hiri osoan zehar bilatzen dituzten milizia ultraeskuindarrei aurre egin gabe.
Egun hartan, espainiar estatuan, Alexis Castillo militante antifaxista eta internazionalista kolonbiarrak ulertu zuen eraso hura ez zela soilik Odesa hiriaren aurkako erasoa, baizik eta Europan nazismoa berpizteko beste urrats bat zela, NATOk babestutako estatu-kolpearen ondoren Kievetik aurrera egiten hasi zena. Hainbat gizarte-mugimenduren defentsan oso aktibo, eta errepresioaren aurkako kausarekin eta borroka antifaxistarekin oso konprometituta, Alexisek une horretan iraultzaile irmoenen berezko konpromisoa hartu zuen eta, bere konpromiso politikoari ohore eginez, Donbassen piztia faxistaren aurka borrokatzen duten Nazioarteko Brigadetan parte hartzea erabaki zuen.
Donetsken, 2015az geroztik, Kievek erabilitako NATOren armen aurrean defentsarik gabeko herritarren defentsa armatua eta Europako militantzia prestatzeko eta kontzientziatzeko lan nekaezina batzen ditu, eta, gehiegitan, beste alde batera begiratzea edo eraso inperialistarekin zuzenean bat egitea erabakitzen du, ezkerreko edozein militanterentzat ulertezina den moduan. Milizia antifaxisten eta Donbasseko herritarren defentsa laudagarrian, Alexis borrokan ari zen Ukraina alda zedin eta populazio zibilaren aurkako gerra krimen guztiak epai zitezen, eta «Errusiak Donbas estatu independente gisa onar zezan», Errusiako Federazioaren barruan bere biztanleriari bizitza normalizatuagoa bermatuko ziona. Europako bihotzean borrokatzen zuen piztia faxista, NATOren bonbek egunero setiatutako herri izutuaren borroka bere eginez, baina inoiz ez garaitua.
Horregatik guztiagatik, Alexis Castillo burkidea, FARCeko komandante historikoaren omenez «Alfonso Cano» bezala ezaguna, hil egin da Kieveko artilleria faxistak bere kideekin batera defendatzen zuen posizioaren aurka egindako bonbardaketa batean. Egunero Donbasseko dozenaka zibil errugaberi bizia kentzen dieten arma berberek, gure zergekin finantzatutako armek eta Europako gobernuek Kievera bidaltzen dituztenek Azov Batailoiko nazien tropen esku jartzera, bizia kendu diote lagun antifaxista bati. Ez da ahanzturarik izango horregatik, ezta barkamenik ere.
Ez dago barkamenik komunikabideetatik faxismoari aurre egiteko bizia ematen duten kideen borrokaren zentzua doilortu eta usurpatu duten guztientzat, inperialistak edo faxistak direla bidegabeki salatuz. Era berean, ez da barkamenik izango Espainiako gobernu burgesetik nazismo ukrainarra defendatzen, trebatzen eta hornitzen dutenentzat. Ez dago barkamenik mugimendu antifaxistarekin irabaziak lortu nahi dituztenentzat, baina beren nagusiek seinalatuko dituzten beldurrez, ez dira gai borrokan bizia eman duen burkidea gogoratzeko. Era berean, ez diegu barkatuko gaur egun Espainiako estatuak Donbasseko herritarren aurka NATOk egindako erasoari aurre egitea erabakitzen ez duten guztiei.
Alexisek sei urteko seme bat, laguna, familia eta milaka lagun utzi ditu, mundu osoan bere partida fisikoa negarrez. Negar egiten dugu jakinik bizitzagatik hiltzen direnei ezin zaiela inoiz hildako deitu. Gaur egun zure ideiak, zure eredua eta zure oroimena Alexis kamarada garaitzeko hazi bihurtzen dira. Zure izena eta ondarea gurekin biziko dira.
Garaipeneraino beti! Ez dira pasatuko!
«Indarkeria enplegurik ez izatea da, etxea izateko aukerak ixtea. Indarkeria seme-alabak gosez hiltzen ikustea da, egoera hori arintzeko modurik izan gabe. Bakoitzak bere ikuspegitik, bere dramatik, balio-eskala bat du. Gaur egun eraispenaren eremuan garatzen den prozesuaren zatiak garrantzi hori du. Elkarrizketaren bidez, ados jarri ahal izango gara benetan larritzen ari zaigun problematikari buruz, zer den serioa, zer den sakonekoa. Eztabaida horrek aurrera egiten duen heinean, gaietan sakontzen den heinean, eskualdeak bisitatzeko aukera eta bermeak dauden heinean, klase politikoak ezagutzen ez dituen Kolonbiako eskualde guztien sentimenduaren erantzunak trukatu eta argitzeko, benetan koka dezakegu Kolonbiak bizi duen problematika mota. Gatazkako aktoreen gezur handia indargabetuko da. Hemen indarkeriaren protagonista nagusia Estatua delako. Gainerakoak, denok gara biktimak.”
Alfonso Cano
