*Pablo Garcia Varela / La Comuna aldizkaria (www.revistalacomuna.com)
NAFOk (North Atlantic Fellas Organization – Ipar Atlantikoko Adiskideen Erakundea), Langleyko txakurtxoak izenez ere ezagunak, erabiltzen duten avatarrari (Shiba Inu izenez ezagutzen den txakurra) eta CIAren egoitza dagoen herriari erreferentzia eginez, Twitterren antolatutako talde bat dira, helburu argi batekin: NATOk eta Kievek Ukrainako krisiari buruz duten kontakizuna zabaltzea eta horren ikuspegi desberdina ematen duten pertsona eta talde guztiak seinalatzea.
Bere sortzailea, dirudienez, Kamil Dyszewski delako bat da, Alemania naziaren miresle eta poloniarra, azken orduetan bere argitalpen antisemitengatik salatu dutena eta Holokaustoa ukatu duena. Logikoa denez, horrek ez gaitu harritu behar, Ekialdeko Europako eskuin muturreko mugimenduak eta neonaziak baitira Kieveko erregimenaren sostengurik aktiboena. Erregimen horrek esentzia ultranazionalista eta Stepan Banderaren eta UPAren oinordeko diren neonazien aldekoa du.
NAFOen arazoa ez da Kieven eta NATOren aldeko propaganda; azkenean, gerra batean, propaganda anplifikatu egiten da, eta bi aldeak horretara jolasten dira, baizik eta egitatea, eta orain Espainiako Estatuaz ari naiz nagusiki, txibatoen papera ere jokatzen baitute. Sare sozialetan ehizan aritzen den jendea, Ukrainako gerrari buruzko iritzi ofizialaz bestelako posizioa duten pertsonen aurka. Pedro Baños erreserbako koronela bezalako pertsonak etengabe daude armada koordinatu honen jomugan, baita inteligentzia-agenteena ere, helburu bakartzat beren eta antzeko beste batzuen lanari eta posizioei izen ona kentzea dutenak.
Eremu komunikatibora joanez gero, gerra honetan ez da onartzen bi aldeetako inorengandik disidentzia, dena bidenabar esanda. NAFOen eta Z domeinuko ultra batzuen aldetik lortu dugun hooliganismo maila hain da handia, non gizartearen zati handi bat informazio serio eta zorrotzik gabe baitago une honetan. Hori arazo larria da; izan ere, logikoki, ezinezkoa da gertatzen ari denari eta balizko irteerei buruzko analisi nahiko egokiak egitea. Nire kasuan, argi daukat, bi aldeen indarra hain handia eta suntsitzailea den gatazka batean, irtenbide logiko bakarra AEBren eta Errusiaren arteko irtenbide negoziatu bat izango litzateke, funtsean, istorio honetako benetako bi eragile bakarrak direlako. Pixka bat luzatuz gero, Londres ere sar genezake.
Europar Batasunean jasaten ari garen gatazkaren beste aldearen informazioa zentsuratuta, RT eta Sputnik isilarazita egonik, eremu ongarritu egokia dugu desinformazioko profesional horiek, txakurtxo avatarrarekin, nahi bezala ibil daitezen sare sozialetan. Espainiako NAFOen artean aski ezagunak diren horietako batzuk La Sexta bezalako masa-komunikabideetara analista gisa gonbidatzea ez dirudi hain logikoa denik. Zer informazio zorrotz emango dute Kieveko propaganda-ahaleginaren parte gisa aurkezten diren pertsonek? Hori da, hain zuzen ere, aipatutako hedabideetako albistegien helburua: Ukrainako erregimenaren propagandarako eta desinformaziorako ahaleginaren parte izatea.
Pertsonalki ez naiz eskandalizatuko hala aitortzen badute, eta ulertzen dut Espainia NATOren parte izanik eta erakunde hori Errusiarekin gerra hibrido batean egonik, informazioaren kontrolaren alorrean egiten diren ahaleginak ildo horretatik doazela, baina informazio egiati eta inpartzialez mozorrotu ditzatela, guztiz kontrakoa baita.
Jendeak analisi-tresnak behar ditu lehia geopolitikoak ulertzeko, eta horietako bat, gatazka ulertzeko funtsezkoa, desinformazioaren gaia da. Beraz, guztioi tokatuko zaigu gehiegizko ahalegina egitea, gatazka inguratzen duen lainoa eta zarata uxatu nahi badugu, Ukrainan gertatzen ari dena ulertzeko eta, batez ere, komunikabide handiek, NAFOen laguntzarekin, sartzen gaituzten kontzentrazio-esparru mediatikotik atera nahi badugu.
