Andoni Lubaki
Gerrate batean heriotza alde guztietan dago. Hildako bat ikustean askotan argazkilarioi barruan sits bat ateratzen zaigu, sagar bateko sagarroia balitz bezala. “Atera edo ez atera?” galdera izaten dugu buruan. Aldi berean deabrua eta aingerua sorbalda gainean. Baina, zertarako etorri gerra batera hildakoak ez erakusteko? Ba al dago hildakorik gabeko gatazkarik? Argazkia ateratzerakoan konposizioaz arduratzea, hildako bat duzunean ez da samurra. Ni ez nau psikologikoki kamarak babesten, lankide askok dioten bezala, zinismoan erortzea bide arriskutsua da. Eta hortan argazkilariok nahiko zinikoak garela uste dut. Errespetuz nola jokatu hildakoarekiko? Familiarekiko? Nola konposatu argazki eder bat hildako batekin perfumatutako edertasun batean erori gabe? Gogoan dut, behinola, Jaime Otamendik irratian egin zidan galdera bat, “heriotza fotojenikoa al da?”. Urte batzuk geroago oraindik ez diot nire buruari erantzun zehatzik eman ahal izan. Sarriren hitz batzuk datozkit burura beti horrelako kasuetan, “heriotza ez da sekula ederra izan, eta ez da izango”. Argazkilariok, ederra izango balitz bezala irudikatzen badugu ere.
(Argazkian: Donetsk-eko aeroportuan agertutako ukrainar soldaduen gorputz hilak)
bastante bien saben los perros del estado, quien esta luchando en un bando y en el otro, la unica diferencia es, que unos son hijos del estado y otros antifascistas